قـدری مِـیِ طهـور ز تـه‌مـانـده سـبـو            بر لـب زدم به نـیّت تـر کـردن گـلـو
تا آتـش و شـرارۀ آن بـر دلم نـشـست            بابى ز عشق وا شد از این دل به سوى او

دیدم صداى هـاتفى از غـیب می‌رسد            أُدخل الی الحرم که شده وقت گـفتگو
بالا بـزن به عـزم تـقـرّب تو آسـتـیـن            با اشک دیده وقت سحر ساز یک وضو
صورت بمال بر حرم و خاکِ پاى یار            تـا از غــبـار مــقــدم او یـابـى آبــرو
بر مِنبرى ز تور نشین، وصفِ عشق کن            بی‌خود ز خویش گشته فقط از على بگو

شکر خدا که مـدح عـلی اکـبرش کنم
جان را فدای آن رخ پیـغـمـبرش کـنم

با یک سلامْ دل به هـوایت روانه شد            تسبـیح اشـک پـاره شد و دانه‌دانه شد
بر روى آب عکسِ ضریحى کشیده‌ام            دریـاى گـریه‌هـام عجب بی‌کرانه شد
گشتم دخیل گوشه‌اى از کَـشتى نجات            دیدم که صاحـبش پسرى نـازدانه شد
از جانب بهـشت نسیـمى وزید و بعـد            با عطر سیب موى کـمندِ تو شانه شد
بر بوسـه‌هاى ممـتد مولا ز صورتت            این روزهـا نـبـودنِ زهـرا بـهـانه شد
آهـسته گـفت گـریه‌کـنان اَیْنَ فـاطمه؟            دردِ نـبـودنـت بـه دلـم جــاودانـه شـد
تو آمدى و دوباره پیـمبر ظهـور کرد            قـنـداقـه تـو کـعـبـۀ سـیّـارِ خـانـه شـد

نازم به این جمال و کمال و خصالِ تو
عاشق کُشَ است یک سحرى شرح حالِ تو

مـرآتِ کـبـریـاست جـمـالِ خـدائی‌ات            بَدرُ المُـنـیرِ عـشقْ رُخِ مصطـفائی‌ات
چـشم تـمـام اهل حـرم خـیره می‌شود            بر سیرت و صورت خیرالنـسائی‌ات
کردى حـقـوق حـضرت اسـتاد را ادا            نازم به بخـشـش و کـرمِ مجـتـبائی‌ات
گـم کـرده راه بـودم و تا خـانـه کـریم            من را کـشانـده جـلـوۀ نارُ القرائی‌ات
صاحب دعا حسین، طبـیـبانه تا سحر            دل داده پـاى زمــزمــۀ ربـنــائــی‌ات
الـگـوى هـرچـه عـابـدِ لِـلّـه مـی‌شوی            با این وجود غرق به نور و خدائی‌ات

بِیْنِ خطوط روی جبینت پُر از خداست
اِبْنُ الحـسـینْ لـیـلى لـیلاى کـربلاست

گـیـسو به باد می‌دهى و دلـبرى عـلى            پا در رکاب می‌کنى و حـیدرى عـلى
ابرو نهـان کن از نظر خـیـره حسود            آئـیـنـه‌دارِ صـورت پیـغـمـبـرى عـلى
در حُجب و عفّت و غیرت چو فاطمه            چون او مـدافـع عَـلَـم رهـبـری عـلـی

گــرم طــوافِ روى تـو آلِ ابـوتـراب            غـرق عـبادتى و خـدا مـنـظرى عـلى
وصف تو این بس است که وقت تجلی‌ات            شـه‌زاده حـرم عـلـى اکــبــرى عـلـى
در کــربـلا تـجـلّـى فـتّــاح خـیــبـرى            هـمنام شهـریارِ عـرب حـیـدرى على

برقِ عـرق به روى تو الـماسْ اکـبرا
ای هم‌نـشین حـضرتِ عـبـاسْ اکـبـرا

از باده تو مـسـتى دل‌ها فـراهـم است            کارِ دلم چو زلفِ تو پیچیده دَرهَم است
لشگر کشیده‌ام به هوا خواهی‌ات على            این قطره اشکها چو سپاهی منظم است
تـو وارث تـمـام اولـوالـعـزم‌ها شـدى            وصف تو امتداد رسـولِ معـظم است
ترکیبى از حسن و حسین است رُوى تو            ریحانه بهـشت بگـویم به تو کـم است
من نـذر کـرده‌ام که بـمـیـرم براى تو            خونین شدن به پاى تو سِرِّ مُحرّم است
هر جا که حرفِ پیرِ جوان مُرده می‌شود            تصویر دست و پا زدنِ تو مجسم است
بالای نـعـشِ تو پدرت پـیـر شد عـلى            دنبال تکـه‌هاى تنت با قـدى خـم است
دیـدنـد هـمـچـنـان بـدن پـاره پـاره‌ات            فـریـادهاى یـا ولـدی، نـا منـظـم است

امـروز قـدرتى به صدا جـمـع می‌کند
فـردا تو را میانِ عـبـا جـمـع می‌کـنـد